A little bit of heaven..

Δεν ξέρω γιατί ξαναγράφω ΤΟΣΟ μετά..ένα χρόνο μετά.. δεν ξέρω καν τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να γράψω, ώστε μετά από τόσο καιρό να το νιώθω τόσο έντονα..

22.07.2013 ώρα 3.22…σαν ταινία η αρχή..(βασικά μόλις τέλειωσα ταινία απ’ αυτές τις ρομαντικές που περνάνε κάτι περίεργα μυστηριακά μηνύματα ζωής..σοφίες που θα ‘θελες μα δεν ακολουθείς!

22.07.2013 ώρα 3.24..πως περνάει ο χρόνος! Έχοντας το facebook ανοιχτό, προσπαθώντας να βρω ένα καλό status για να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω..τα λόγια είναι τόσο λίγα όμως..οι λέξεις, ναι οι λέξεις..δεν είναι αρκετές..ποτέ δεν ήταν για μένα.. ή απλά θα με πουν μελοδραματική και δεν το τολμάω να γράψω… οπότε δεν είναι απόλυτα οι λέξεις.. είναι αυτό το «δεν φοβάσαι να πεις σ’ αγαπώ, φοβάσαι την απάντηση!»

22.07.2013 ώρα 3.29 (έτσι θα το πηγαίνω τώρα;! ανά κάτι λεπτά;!)..έχοντας κάποιο καιρό γυρίσει πίσω από Erasmus που η διαμονή εκεί μοιάζει με χρόνια, για κάποιο –πολύ συγκεκριμένο- λόγο είναι το θέμα των ανθρώπων γύρω μου που με ταλανίζει..αυτό το γαμημένο θέμα της απόστασης που μου είπαν ως δικαιολογία..αυτό που μέρες τώρα εξετάζω στις σχέσεις γύρω μου..

Λένε πως η ζωή είναι μικρή..το πίστευα ή καλύτερα το ασπαζόμουν..τώρα (ώρα 3.32 για να μην ξεχνιόμαστε!) διαφωνώ.. δεν είναι μικρή η ζωή..  η ζωή μας είναι αρκετή..αρκετή απ’ τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε μια μέσα και θα την αξιοποιήσουμε όπως πρέπει! Θα δούμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και θα πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ..

           Όντας έξω για αρκετό καιρό πέρασα τα θεματάκια μου σχετικά με την απόσταση… η αλήθεια μου είναι πως δεν θέλω να χάνω τους ανθρώπους της ζωής μου..αυτούς που ξεχωρίζω μέσα σε αυτήν.. οπότε για ένα μεγάλο διάστημα ζούσα με τον φόβο πως χάνω τους ανθρώπους που άφησα πίσω και για ένα επίσης ανάλογο διάστημα πίστευα πως θα χάσω τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί..

Ένα βράδυ ήθελα να πάρω ένα τηλεφώνημα σε έναν πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο της ζωής μου, που μάλλον δεν θα το μάθει ποτέ.. ένα τηλέφωνο έκανα από Γάνδη για Ελλάδα (γιατί ξέχασα να υπογραμμίσω πως ήμουν 5 μήνες στον πιο μαγικό μεσαιωνικό κόσμο που υπάρχει, χαμένη στη Γάνδη του Βελγίου* μην φοβάστε, πριν πάω ούτε εγώ την ήξερα, αλλά να πάτε)…στο θέμα μου.. σε διάστημα 5 μηνών έκανα μόνο ένα τηλεφώνημα από Γάνδη προς Ελλάδα… και έκανα το τηλεφώνημα όχι στο άτομο που ήθελα τελικά να ακούσω γιατί δεν είχε νόημα μάλλον, αλλά στο άτομο που ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog..σε ένα άτομο που είναι πιο πάνω και από οικογένειά μου.. καθώς λοιπόν του μιλούσα μέσα σε όλα τα άλλα μου είπε και το εξής: «η απόσταση Εύη μου δεν είναι πότε το ουσιαστικό πρόβλημα..το πρόβλημα είναι η δυναμική των σχέσεων και πόσο αληθινές είναι ώστε να κρατήσουν» (καλά δεν το είπε ακριβώς έτσι αλλά το νόημα είναι το ίδιο!)..

Σχεδόν ένα μήνα μετά που είμαι πίσω κατάλαβα πως έχει δίκιο… η απόσταση στη ζωή μας είναι νούμερα και πάντα θα υπάρχει..απ’ το άλλο κτήριο μέσα στην ίδια πόλη, απ’ την άλλη πόλη έως την άλλη χώρα! Το θέμα είναι το κατά πόσο εμείς την θέτουμε εμπόδιο στις σχέσεις μας.. 

Με ένα γράμμα από Φιλανδία, με άπειρες βίντεο-κλήσεις από  Τσεχία, με inbox μηνύματα από Πολωνία καταλαβαίνω πως οι 3 άνθρωποι που ξεχώρισα στο Erasmus μου επιλέγουν να είναι μέρος της δικής μου ζωής και να είμαι και γω στη δική τους παραβλέποντας την απόσταση όσο γίνεται! 

Με τα 2  πρώτα τηλέφωνα με το που «πάτησα» το πόδι μου Ελλάδα και ένα όσο ήμουν εκεί, κάτι σουρεάλ καταστάσεις στην Χαλκίδα,  κάτι φιλοσοφικές συζητήσεις με συνοδεία μαυροδάφνης και κάτι αναζωογονητικές βόλτες στην Αθήνα βράδυ, με τα πιο ηχηρά γέλια στα Γιάννενα καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που άφησα πίσω μου, είναι ακόμα εδώ για μένα και εγώ εδώ γι αυτούς!

Το πρώτο άτομο που είδα μόλις γύρισα, αυτή η κοπέλα- αδερφή ψυχή μου, μου είπε το εξής: «είναι κάποιοι άνθρωποι που μετράνε την ηλικία διαφορετικά..μετράνε ένα χρόνο σε κάθε σημαντικό γι αυτούς γεγονός της ζωής τους». Τα δικά μου λοιπόν χρόνια αιχμαλωτίζονται κάπου στις στιγμές που ανέφερα παραπάνω..αιχμαλωτίζονται στο συναίσθημα όταν 2 φίλοι μου, μου χτύπησαν την πόρτα στο 208 για να «ζητήσουν λίγη απ’ την θετική μου ενέργεια» ένα βράδυ στη Γάνδη, αιχμαλωτίζονται στην εικόνα του τρελού γλυκού μου "συγκατοίκου" μερικά βράδια τώρα στα Γιάννενα όταν  με είδε να μιλάω ταραγμένα στο τηλέφωνο και για να με ηρεμίσει εμφανίστηκε ημίγυμνος μπροστά μου με μια αποκριάτικη μάσκα χορεύοντας κάτι περίεργους ρυθμούς (πόσο σπαστικό γέλιο θεέ μου!!), σε αυτό το «γεια» που αντάλλαξα με αυτό το παιδί που έχουμε να μιλήσουμε από πέρσι το καλοκαίρι για κάποιους λόγους, σε αυτό το «την υγειά μας, γιατί δεν χρειαζόμαστε Κάποιον για να είμαστε καλά» του Π. και της Σ. (μωρέ μωρέ μου!!)..βρίσκονται κάπου στην φράση «δεν μπορω να σου ξεφύγω <55» που μου πόσταραν πριν λίγο και στην ερώτηση «μπορώ να κοιμηθώ σήμερα σε σένα;» όταν μου χτύπησαν την πόρτα πάλι σε αυτό το 208..

22.07.2013 ώρα 4.14… τελικά στη ζωή μας αν κοιτάξουμε καλύτερα έχουμε τους ανθρώπους εκείνους που μας χαρίζουν τα πάντα χωρίς να το καταλαβαίνουν και μόνο όταν μας κάνουν να χαμογελάμε..

Πως το είχες πει προεδρίνα μου;! Α ναι… μωρέ εσύ είσαι ευαισθητούλι!

Καληνύχτα & Ευχαριστώ!(ώρα 4.17)

Καραμελένια μου..

 

                        

                         Kiss slowly

               Laugh insanely

               Live truly

               Forgive quickly

                                        Paulo Coelho*

       

 *το κλέβω απ’ τον τοίχο φίλου..(μην  αναρωτηθείς καν!)

Μερικές φορές μια στιγμή και μόνο είναι αρκετή για να έρθουν δυο άτομα κοντά… Κι ενώ όλα στη ζωή μοιάζουν τυχαία, υπάρχει μια απροσδιόριστη δύναμη που σηματοδοτεί κάθε μας βήμα, και τελικά όλα φαίνονται να γίνονται για κάποιο λόγο..Γνωρίζουμε άτομα ξαφνικά και καταλήγουμε να δενόμαστε εξίσου ξαφνικά μαζί τους..Ένα νεύμα, ένα «γεια», ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά..απλά πράγματα, καθημερινά και ανθρώπινα, που για τον καθένα έχουν μια ιδιαίτερη απόχρωση..

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν 2 χρόνια πριν, σε εκείνο το μάθημα Νεότερης Ιστορίας, την πρώτη κιόλας βδομάδα στο πανεπιστήμιο, αν δεν ερχόταν να κάτσει δίπλα μου εκείνο το κορίτσι..εκείνο το κορίτσι, το άγνωστο έως τότε, με το ίδιο περίπου επίθετο με το δικό μου, που έμελλε να πάρει τη θέση της μιας απ’ τις κολλητές που απέκτησα ως φοιτήτρια(για να μην αδικήσω και την άλλη!)..

Και μπορεί 2 χρόνια για μια φιλία να μοιάζουν λίγα, μα όταν είσαι με τον άλλο πρωί –μεσημέρι- βράδυ, όταν ονειρεύεστε, όταν γελάτε, όταν μοιράζεστε κάθε στιγμή και εν γένει όταν ζείτε μαζί, είναι λογικό να δεθείτε με μια απίστευτη δυναμική..και είναι επίσης λογικό να θέλετε να είστε σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής του άλλου παρών..

Σήμερα έγινες 20..(αυτά τα 20…αχ.. κομβικά..σταθμισμένα σε μετέωρο σημείο)..Σήμερα λοιπόν έγινες 20..επαναλαμβάνομαιι..και θα ‘θελα να ήμουν εκεί, όπως ήσουν εσύ εκεί για μένα κάπου τον Μάρτιο..δεν θα είμαι όμως.. ηλίθια απόσταση..όχι ότι εμποδίζει και ιδιαίτερα, τουλάχιστον συναισθηματικά..γιατί το πιστεύω..το επικροτώ αυτό το βρετανικό ρητό «When a person means too much to you, then the distance means nothing».. Χαμογελάω στην αίσθηση της απόστασης.. πάντα με έλκυε κατά περίεργο τρόπο.. ίσως προσπαθώντας να αποδείξω στον εαυτό μου την επιβεβαίωση της παραπάνω φράσης.. (αφαιρούμαι..!)..

Σήμερα έγινες 20 λοιπόν.. προσπαθώ να βρω τι θα ήταν καταλληλότερο ως δώρο.. τι τόσο καταλυτικό ώστε να καταστήσει όσο το δυνατόν πιο ανεπαίσθητη της αίσθηση της απουσίας μου στη δική σου παρουσία κάπου εκεί στους δρόμους των Σερρών..ώστε να είμαι εκεί, χωρίς να είμαι συνάμα..

Λένε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο..(η σκέψη μου επαναλαμβάνεται..)..και σίγουρα δεν ήταν τυχαία η γνωριμία μας..θα μπορούσα να μην γυρίσω σε σένα τότε..να μην χαμογελάσω σαν παιδάκι πρώτης δημοτικού θέτοντάς σου την πολύ “ώριμη” ερώτηση: «Γεια, είμαι η Ε.. πως σε είπαμε;;»..Αυτή είμαι όμως..αυθόρμητη, συναισθηματική, ενθουσιώδης, όσο δεν πάει τρελή.. αυτή είμαι… ασυγκράτητη.. και αυτή θα είμαι.. για πολλά χρόνια ακόμα..

Χαμογελάω..κάθομαι μπροστά απ’ το laptop και κοιτάω φωτογραφίες μας, ενώ παράλληλα παίζει το “How to save a life” και λίγο απ’ το “Into the fire”..Όλα για κάποιο λόγο, συνεχίζω να σκέφτομαι… όλα..γνωρίζουμε άτομα έτσι ξαφνικά -είτε απ’ το πουθενά, είτε τους ξέραμε χρόνια και μια στιγμή μας έκανε να τους δούμε ουσιαστικά..Συνεχίζω να χαμογελάω..κάποια πράγματα είναι για να είναι έτσι.. σαν τους στίχους των τραγουδιών που καμία λέξη δεν μπορεί να αντικατασταθεί και μοιάζει ιδανική εκεί ακριβώς που είναι..

Όντως τίποτα δεν γίνεται τυχαία..μολονότι έφερνα αντιρρήσεις, τελικά μοιάζω να το έχω αποδεχτεί..απλώς να δεν έχω διαπιστώσει ακόμη αν βρισκόμαστε εδώ για να βρούμε τον μυστηριακό σχεδόν λόγο αυτών των μη τυχαίων συμβάντων ή αρκεί μονάχα να μάθουμε να ζούμε το τώρα με τους ανθρώπους που χρωματίζουν την ζωή μας πιο ιδιαίτερα, πιο γλυκά, πιο έντονα… γιατί αν είναι έτσι απλά ευχαριστώ..

Ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου τόσο απρόσμενα..τόσο γρήγορα και αποφασιστικά..υπόσχομαι πως όσο περνάει απ’ το χέρι μου θα συνεχίσεις να υπάρχεις σ’ αυτήν..θα συνεχίσεις να έχεις μια φίλη τόσο τρελή, ταξιδιάρα, ιδεαλίστρια, παθιασμένη..μια φίλη τόσο μακριά και τόσο κοντά σου παράλληλα..

 Να σε χαιρόμαστε..
                                                                                                                                           Σ’ αγαπώ..

Στην καρδιά βάλε πατίνια...(Aσθενοφόρο!!*)

 *λέξη=ταυτότης του φετινού καλοκαιριού!

Είναι αυτές οι παρέες… αυτές, με αυτά τα άτομα που σε κάνουν μόνο να γελάς.. με την καρδιά σου..να γελάς και να περνάς όσο πιο ξέγνοιαστα και πιο αυθόρμητα μπορείς.. αυτές που σου θυμίζουν να παραμείνεις λίγο ακόμα παιδί..

Είναι αυτά τα χαμόγελα… αυτά τα πλατιά και όχι τα fake της φωτογραφίας..χάρη στα οποία οι περαστικοί σε κοιτούν με απορία και οι φίλοι στα ανταποδίδουν διπλά..αυτά που καταλήγουν μόνιμο γνώρισμα του προσώπου σου-σημάδι πως κάτι πάει καλά..

Είναι αυτές οι στιγμές… αυτές που σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα αισιόδοξα..γιατί σε μαθαίνουν να μοιράζεσαι και να περνάς καλά χωρίς να σκέφτεσαι πάντα το μετά..σε μαθαίνουν να κάνεις την ζωή σου πιο απλή και πιο ουσιαστική συνάμα..

Είναι αυτές οι αποφάσεις… αυτές της τελευταίας στιγμής..αυτές που η οργάνωση υποχωρεί  και έρχεται πρώτη η επιθυμία..όπως το να κανονίζεις να πας διακοπές με άλλα 5 τρελά άτομα 2 μέρες πιο πριν και το να καθυστερείς την προαποφασισμένη επιστροφή μια μέρα παραπάνω… 

Είναι αυτές οι νύχτες… αυτές που δεν είχες προγραμματίσει τίποτα..και απ’ το τίποτα πας στο κάτι..και επειδή το κάτι είναι λίγο, γίνεται πιο πολύ..αυτές οι νύχτες που καταλήγεις να βλέπεις το ξημέρωμα να έρχεται χωμένος μέσα στην άμμο..

Είναι και αυτή η αίσθηση… αυτή που είχες πάντα..αυτή που σου υποδηλώνει πως τελικά όταν κάποια στιγμή στη ζωή σου τα πράγματα σου έρχονται λίγο πιο θετικά χρειάζεσαι μια μικρή χούφτα λέξεις και μια μικρή σειρά από προτάσεις..γιατί αυτό που βιώνεις δεν περιγράφεται εύκολα… και ίσως δεν απαιτεί και πολλά λόγια τελικά..

   ανάμεικτα συναισθήματα..

   ανάμεικτη παρέα..

   ανάμεικτα γλυκό και  απρόσμενο καλοκαίρι..

Καταθέσεις ψυχής με....Χαμόγελο

(Για την άϋπνη γνωστή-άγνωση φίλη μου,

ελπίζω να μην σε ρίξω πολύ ψυχολογικά απλά μιας και συζητούσαμε χθές και στο υποσχέθηκα ορίστε το πρώτο μου κείμενο)

«Χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά»..
Μια φράση αρκετή για να χαθείς στο νόημά της..Απλή..Περιεκτική.. Απίστευτα δυναμική..

«Τα πάντα ρει» λένε..Τα πάντα αλλάζουν..τρέχουν…οι καταστάσεις δεν υπακούν σε δεδομένα αλλά σε ανατροπές ..και σε αφήνουν εκεί..στην άκρη του δρόμου σου να προσπαθείς να μαντέψεις ποιο θα είναι το επόμενό σου βήμα..Ένα συνονθύλευμα αισθημάτων, σκέψεων, ονείρων, ελπίδων και επιθυμιών για το μέλλον..όλα τόσο δικά σου και τόσο ξένα παράλληλα..τόσο κοντά σου και τόσο μακριά..

«Χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά»..ναι…στα λόγια εύκολο..ναι υπακούει στη λογική..ναι..έτσι πρέπει..ναι..σου αξίζει..Όμως..(πάντα ένα όμως..)..όμως χάνεται..είναι αδύναμο και ασυμβίβαστο όταν αντικρούεται τα θέλω σου..σ’ αυτά που έχεις φανταστεί και ονειρευτεί..

«Χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά»..το λες και το ξαναλές μέχρι να το πιστέψεις..έστω και για λίγο..όχι για σένα αλλά για τους άλλους…για να κάνεις χαρούμενους όσους είναι κοντά σου..τα άτομα αυτά –λίγα ή πολλά- που νιώθουν, στέκονται, ελπίζουν και ονειρεύονται μαζί σου..που σπατάλησαν λίγο απ’ το χρόνο τους για σένα..που βγήκαν λίγο απ’ τη δική τους ζωή για να μπουν στα δικά σου ερείπια για να σε βγάλουν από εκεί..για αυτούς που ένα βλέμμα, μια λέξη αρκεί..που παρά τις διαφορετικές σας νοοτροπίες υπάρχουν κοινοί κώδικες επικοινωνίας..υπόγειοι διάλογοι..

 «‘’Μην αφήνεσαι να σε κυριεύει ο συναισθηματισμός’’ / ‘’γίνε σκληρή..ψυχρή.. πάγωσε’’» μου είπαν..και γω έρχομαι να ρωτήσω : πως παγώνεις τα αισθήματα;; πως λες ‘’ευχαριστώ για όσα μου έδωσες αλλά δεν θέλω άλλα’’;; Ποιό στο καλό είναι αυτό το μαγικό κουμπί που κλειδώνει τις μνήμες, τις αναμνήσεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες σου;;

Πρέπει να βάλεις τάξη… το ίδιο και εγώ..πρέπει να σκεφτείς..τώρα κατάλαβα πως πρέπει και εγώ..γιατί το παραμύθι μου δεν έχει δράκους, πριγκίπισσες, βασιλιάδες και αστερόσκονη .. έχει ανάγκη από αλλαγές.. «Για να αλλάξεις πρέπει να προχωρήσεις» λένε.. μόνο που δεν προσδιορίζουν προς τα πού…γιατί η αλλαγή έχει πολλές κατευθύνσεις.. Προσωπικά το είπα και θα το ξαναπώ..κι ας μην με ακούει κανείς.. Το να προχωρήσεις δεν σημαίνει πάντα να πας τα βήματά σου μπροστά..αλλά να τα φέρεις λίγο πίσω..να βρεις αυτόν και αυτά που άφησες πίσω και να τα ξαναφέρεις μπροστά..ώστε να τα εξελίξετε μαζί..όσο δύσκολο και μάταιο κι αν φαίνεται..

Ναι λοιπόν.. «Χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά»..για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας..για αυτά που ζήσαμε, ζούμε και θα ζήσουμε..για αυτά που πραγματώσαμε, πραγματώνουμε και θα πραγματώσουμε..μα πάνω απ’ όλα «Χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά» για αυτούς που αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να αγαπάμε..για αυτούς που δεν πλαισιώνουν απλά τις ζωές μας αλλά τις χρωματίζουν..τις δίνουν νόημα και περιεχόμενο..τις δίνουν την ζάχαρη που λείπει….

Εν Αθήναις (βραδινές εξομολογήσεις επί ματαίω)

Κατάγομαι από αλλού, μένω αλλού, σπουδάζω αλλού και όμως κάθε φορά οι δρόμοι μου και οι επιλογές μου με φέρνουν στο «κατώφλι» της πρωτεύουσας πλημμυρίζοντάς με με μυριάδες συναισθήματα, βυθίζοντάς με σε χιλιάδες σκέψεις και ανασύροντάς μου αμέτρητες μνήμες..

Θυμάμαι ως παιδί, κάπου στο δημοτικό όταν από τον Πειραιά εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς και μόνιμα πλέον στον τόπο καταγωγής της μητέρας μου, κάπου στη Χαλκίδα, με πόση ανυπομονησία περίμενα  αυτή την αλλαγή..με πόση ανυπομονησία περίμενα να ξεφύγω απ’ την απρόσωπη κατάσταση της Αθήνας..με πόση ανυπομονησία περίμενα να μάθω τι σημαίνει να πας βόλτα με τους φίλους σου, τι σημαίνει να πας άνετα στα σπίτια τους, τι σημαίνει να μην φοβάσαι όταν βγαίνεις έξω, να ανοίγεσαι εύκολα στον άλλο…

Και φτάνω στο τώρα.. ως φοιτήτρια πλέον κάμποσα χρόνια μετά, γυρίζω πάλι από εκεί όπου ξεκίνησα..στην αμφιλεγόμενη αυτή πόλη..στο παρελθόν και τις ρίζες μου..και ξάφνου την κοιτάω και βλέπω άλλα πράγματα..από αποστροφή αυτή η σχέση κατέληξε σε ανάγκη..από εκτίμηση σε αγάπη..από φόβο για το άγνωστο σε θαυμασμό για τους θησαυρούς που κρύβει..

Με πόση ανυπομονησία είχα φύγει και με πόση ανυπομονησία περιμένω κάθε φορά να γυρίσω πίσω..και ενώ (όπως είπα και θα ξαναπώ) κατάγομαι από αλλού, μένω αλλού, σπουδάζω αλλού,  αισθάνομαι τόσο  «Αθηναία» μέσα μου..

Δεν ξέρω γιατί γράφω το συγκεκριμένο κείμενο..

Ίσως γιατί εκπλήσσομαι με τον τρόπο που παρουσιάζεται.. ανοίγεις την τηλεόραση και υπογραμμίζεται μόνο η βία και η εγκληματικότητά της, ενώ αποσιωπώνται τα υπόλοιπα που έχει να σου προσφέρει.. ναι, όντως είναι μια πόλη που έχει τους κινδύνους της..όπως κάθε άλλη πόλη όμως.. δεν αρνούμαι την επικρατούσα κατάσταση, απλώς αποστρέφομαι την μονομέρεια.. προσπαθώ να ξεδιαλύνω μέσα μου πως κάτι κατακρίνεται αν πρώτα δεν προσεγγίζεται καθόλου..

Ίσως γιατί έχω φίλους που δεν την έχουν επισκεφτεί ποτέ και έχουν τόσο λανθασμένη άποψη γι’ αυτή… ίσως γιατί προχθές η Φ., ενώ κανονίζαμε σε μια καφετέρια της Χαλκίδας να την ξεναγήσω στην Αθήνα με ρώτησε αν θα πρέπει να πάρουμε και κάποιο αγόρι μαζί μας για να είμαστε ασφαλείς… ίσως γιατί το ίδιο βράδυ ενώ καθόμασταν στην Πλάκα η Δ., έλαβε ένα μήνυμα απ’ τους δικούς της που τη ρωτούσαν μήπως την κλέψανε κάπου στα σοκάκια της πρωτεύουσας (τραγελαφικό)…ίσως γιατί η Κ. με ρώτησε πως θα τα βγάλουμε άκρη μόνες μας..

Ίσως γιατί έμαθα να την αγαπάω τόσο πολύ αυτή την πόλη που θέλω να την αγαπήσουν και οι άλλοι..θέλω να την δουν ως ένα πάζλ που αξίζει να την ψάξει κανείς κομμάτι-κομμάτι.. γιατί παρά τα όσα λέγονται, η πόλη «μου» (και πόλη 3 εκατομμυρίων ακόμη) έχει καλό τρόπο ζωής..δεν είναι όλα μαύρα.. ίσως γιατί μια βόλτα στην Πλάκα βράδυ, μια νύχτα με φίλους σε κάποιο μαγαζί στο Γκάζι, κάπου στα ταβερνάκια του Ψειρή,  στις καφετέριες στη Σκουφά (από εκεί που φαίνεται η Ακρόπολη φόντο) είναι τόσο αρκετά για να σε μαγέψει..

Όντως δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το κείμενο..

 Περιπλανιέμαι στους δρόμους της και συνειδητοποιώ πως την  ερωτεύομαι ξανά και ξανά υπό το φως του φεγγαριού και την θέα της Ακρόπολης (πάντα με θέα την Ακρόπολη)..Μια πόλη και τόσες απόψεις γύρω της.. Μια πόλη και τόσες διαφωνίες πάνω της.. Μια πόλη και τόση ιστορία πίσω της..

Τουφεκιές ζαχαρωτές πέσανε..

Μάλλον τώρα κατάλαβα πως λειτουργώ με το όλο θέμα του blogging..Πρέπει όντως να με απασχολεί κάτι πολύ για να κάτσω να γράψω.. είναι ένας τρόπος να βγάλω από μέσα μου αυτά που νιώθω έτσι όπως τα νιώθω όταν δεν αρκεί το να μιλήσω απλώς στους γύρω μου..Και να που το θέμα «σχέσεις» με φέρνει ξανά σε αδιέξοδο και η όποια δυνατότητα γραπτής έκφρασης έχω μοιάζει με κάποιο βάλσαμο..

Σχέσεις λοιπόν.. πολυπρόσωπες και πολυποίκιλες..ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές..

Για πρώτη φορά θα αφιερώσω χρόνο και χώρο σε κείμενο μου, που να αφορά την έννοια αυτή που καλείται «φιλία»..Είχα αποπειραθεί και στο παρελθόν αλλά τα κείμενά μου ήταν κατά βάση ευχαριστήρια προς τα άτομα που αποκαλώ ουσιαστικούς φίλους..τώρα όμως τα πράγματα είναι λιγάκι πιο σύνθετα..

Φιλία: (η) ουσιαστικό, θηλυκό [ αρχ. < φίλος ]

:

•          Εννοιολογικός ορισμός: η εκούσια σχέση μεταξύ δυο ή περισσότερων ατόμων, η οποία εμπεριέχει αμοιβαία αποδοχή, επιθυμία για συναναστροφή, οικειότητα, εμπιστοσύνη, ψυχολογική (και υλική) υποστήριξη, αλληλεξάρτηση, διαχρονικότητα και δεν εδραιώνεται λόγω κοινωνικής σκοπιμότητας, συγγένειας ή σεξουαλικής έλξης.

•      Λειτουργικός ορισμός: η απόλυτη προσφορά, όπως ακριβώς το εκφράζεις εσύ, η γνώση πως πάντα υπάρχει κάποιος που θα σε στηρίξει στις άσχημες καταστάσεις και θα χαρεί μαζί σου στις καλές. Ξεκινάει ίσως τυχαία και κρατάει για πάντα πορευόμενη με κατανόηση..

Κατανόηση..δύσκολη έννοια..στο πλαίσιο των φίλων;; εξαρτάται από την ανοχή και την αντοχή του καθένα..έγκειται συνήθως στην αναγνώριση των στοιχείων εκείνων που χωρίζουν τα άτομα και στη επιθυμία αναζήτησης εκείνων που τους ενώνουν… το κάθε άτομο είναι διαφορετικό..έχει πλευρές που το διακρίνουν  απ’ τους άλλους..πλευρές με ελαττώματα και προτερήματα..πάθη και χαρίσματα..όλα αυτά όμως συνθέτουν τον χαρακτήρα του.. σαν τις μελωδίες που οι συγκεκριμένες νότες που τις αποτελούν εξασφαλίζουν και την αρμονία τους..

Κάπου στην Πλάκα λοιπόν, μέσα στη νύχτα με θέα την Ακρόπολη εκεί που θαυμάζεις με δέος όλα αυτά που μπορούμε να φτιάξουμε όταν συνεργαζόμαστε, μένω και αναρωτιέμαι.. «Τι μπορεί να είναι αυτό που ψυχραίνει τις σχέσεις δυο ατόμων, δυο φίλων.. πότε μπορεί άθελά του ένας να πληγώσει ή  να θυμώσει τον άλλο σε τέτοιο επίπεδο που να μην θέλει επαφή μαζί του;; Και αφού υπάρχει διάθεση να λυθεί…»

Ίσως να είμαι πολύ ευαίσθητη και να βλέπω τα πράγματα συναισθηματικά..απλά να πιστεύω πως αν αξίζει ο κόπος, αν αξίζει μια σχέση, αν τα άτομα που πλαισιώνουν την συγκεκριμένη σχέση επιθυμούν την διατήρηση της  (πολλά αν..),  τότε το πρόβλημα παύει να υφίσταται πλέον..γιατί κάθε πρόβλημα έχει την λύση του..αρκεί να είμαστε αρκετά ενορατικοί να την δούμε…

Τα πάντα είναι θέμα οπτικής.. και η οπτική του καθενός διαφέρει..κινούμαστε σε μια εύθραυστη πορεία που απαιτεί ισορροπία όχι για να αποφύγουμε της συγκρούσεις, αλλά για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τις κάθε μορφής σχέσεις μας, να τις εξελίξουμε,  να τις δώσουμε διάρκεια στο χρόνο..συγκρούσεις θα υπάρχουν ούτως ή άλλος, το θέμα είναι η διαχείρισή τους..

“Time changes everything…That’s not true...It’s what people say…Doing things changes things. Not doing things leaves things exactly as they were…” Dr. Gregory House

   Και κάπως έτσι, όλα τα σύνθετα μοιάζουν απλά, μέσα στη νύχτα στους δρόμους της Πλάκας..γίνονται έως και αισιόδοξα..λάθη κάνουμε όλοι..αρκεί απλά να θέλουμε να τα διορθώσουμε, διορθώνοντας και τους εαυτούς μας όπου και όποτε χρειάζεται.. 

                                                                                                                      

 

Πού πάμε;;;

Δημοκρατία..
όμορφα… όμορφα;

Ανοίγω την τηλεόραση και αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε άλλη εποχή..Θυμάμαι τις τραγελαφικές ατάκες του Χάρη Ρώμα ως Πώποτα "εμπρός πίσω" και μου φαίνονται πιο λογικές από ποτέ.. μοιάζουν να επιβεβαιώνουν το «σήμερα»...

 Είμαι εκνευρισμένη με καθετί που προάγουν τα τωρινά κόμματα καθώς μου μοιάζουν όλα ψεύτικα.. όλοι για τον εαυτό τους και κανένας για τις πραγματικές ανάγκες του συνόλου..όλοι με ένα υποκριτικό χαμόγελο, με σπορά φόβου.. όλοι κενοί..(όλοι;; εε μπορεί να είναι και κάποιοι που αξίζουν, χάνονται όμως στο γενικότερο πολιτικό χάος)...και ενώ είμαι γενικά δυσαρεστημένη και απορούσα τι άλλο μπορεί να με εξοργίσει περισσότερο, τελικά υπάρχουν ειδήσεις όπως οι σημερινές που με αφήνουν με ανοιχτό το στόμα..

Είναι δυνατόν την Ελλάδα του 2012 να βλέπω από εκπρόσωπο συγκεκριμένου κόμματος δηλώσεις όπως “οι προδότες θα πληρώσουν” και ενέργειες σαν άλλα στρατιωτικά παραγγέλματα του 40’;;;;πως μπορεί ένας άνθρωπος να κινείται με τους δικούς του εθνικιστικούς όρους για το τι θα πει "καλός Έλληνας";;;; που ζούμε;

Είναι  αυτεπάγγελτο δικαίωμα καθενός να πιστεύει ελεύθερα ό,τι θέλει και το αποδέχομαι απόλυτα, ΌΜΩΣ....μας πνίγουν οι ίδιες μας οι επιλογές..

Που κρύβεται η αλήθεια και που το ψέμα σήμερα; Πόσο χωράνε οι απειλές και ο φόβος  βίας στη δημοκρατία;

Να μου πείτε… είχαμε δημοκρατία πριν και υποδαυλίζεται τώρα;